اَول بازار زابلَ خا اَمِه شما دیدَ یعنی روبرو مخابرات، اگه اوش خا وَ سَر خا گرفتَه بَشِه دیدَ که اَمجا چَن تا از ایی دست فروشو مَرغ و چوچه مِفروشه، مِه خِئ یَک از گوچگو در ماشین اَمجا شنَستَه بودِ نو مَطَل یک دگه بودِه که یک مردکِ مرغ و چوچه نو بوقلمو دِشت و صدا خا رَسا دیده بو نو مِگفتَگ: "بوقلمو ، بوقلمونِ وَطنی ، بیا که وَ مُفت مِدا" اَمی دَم یَگ لِه چَش یو وَر اَفتی وَ چِن تا اورتینه و مردینه شَرستونی که از سر و شکل مَعلوم بو کِه از سیستو نیِه بعد ایی بنده خدا مرغ فروش وَر خاطر که وَ ایشو فَمونَه که بوقلمو مِفروش نو وَر خاطر که فکر کَ تلفظ "بوقلمو" سیستونی اُستَه و مِخواستَک لبظ خا بگردونَه سینه خا سپر کَ نو دَسِ خا پشت سر خا بردَک و خیلی قرار و پَر مَزه بگَ: "بوقلمان ، بوقلمان سیستانی درجه یک" اَنوز ایی اَرف یو تموم نَشتَه بو که چِن تا جوانک کفتر فروش شروع کَردِه و خنده و مسخره کَردن ایی بنده خدا نو پریشکا پریشک شو پو شَه و بعدَ مِگفتِ ایی "بوقلمان" از اَگجِه خا دربیاردی نو بگفتی؟! ... حکایت دوم مال روز سیزدَه اَسته که رَفته دو کوه خواجه، روز سیزده کوه خواجه اَمتو شلوغ بو که اَد و حساب نَدِشت اَصلا جا سوزو پَرومدَ نبو ، مَه خِئ چن نَفر دگَه جا قایقا شنستَه بود و ملتَ سُئ مِکرد که یَگ گوچه مردینه دو سَه ساله رو خا سون موکِه خا کَرده بو نو یَگ سر کردَ بو که "مامان جیش دارم" (خوبَه که کَس دگه ایی اَرفَ رَ سرپَد نمِشو نو ایشنَه نمِخونَه) موکَه گوچَک دَس پسِه خا بگرفت و بعد خِ گوچَکَه بگَ: "بیا مامان پشت ماشین بابا ، من مواظبم پسرم تو همین جا نَرّک بِده" آلا شما خود شما فکر کَنِه که اَر کَه ایی اَرف زَنَک بیَشنی چکار بشَه نو اُشتو خود خا نگه مِدِش که نخندَه! اَلبت ایی نَ بُگو که ماشین بَبِه گوچَکه که موکه یو وَر او پَنا گرفته بو شماره پلاک یو ایران 59 بودَک . آلا خود شما فَمِه که از اَگجا اومدَدِ او بندگان خدا