کوهنوردی ورزشی انفرادی است یا تیمی و گروهی

از آنجایی که راهبری و هدایت گروه تنها در فعالیتهای گروهی معنا می یابد ، نخست باید به این پرسش کلیدی پاسخ دهیم که کوه نوردی ورزشی گروهی است یا فردی؟ نگارنده  بر این باور است که هم می توان تنها به کوه رفت ، هم گروهی . هم می توان سریع صعود کرد ، هم آرام . هم می توان سبکبار و « برهنه» بالا رفت ، هم با تجهیزات کامل . اصلا جاذبه ویژه و منحصر به فرد کوه نوردی در همین گستردگی و جوراجوری آن است . نباید این ویژگی را از کوه نوردی گرفت و آن را به سلیقه شخصی خود محدود کرد . در یکی از برنامه های بلند ، توجهم به کوه نوردی جلب شد که سرعت خوبی داشت . ضمن پرس و جو درباره پیشینه کوه نوردی وی، دریافتم که صعود های انفرادی شاخص و در خور تحسینی داشته است . اما در آن برنامه ، فرد مذکور در برقراری ارتباط با دیگران و هماهنگی با گروه ، بشدت ضعف نشان می داد و پیوسته موجب برخوردهایی در تیم می شد. بعلاوه آمادگی و سرعت صعود وی نه تنها کمکی به تیم نمی کرد ، بلکه عامل بروز ناهماهنگی و فرو پاشی تیم شد .چه بسا کسانی که صرفا برای صعود های انفرادی ساخته شده اند و چه بسیار کسانی که توانمندیهایشان تنها در صعود های گروهی مجال بروز می یابد . پس کوه نوردی در سرشت خود نه صرفا  فردی است نه مطلقا گروهی . این ماییم که بسته به ذوق ، سلیقه و شخصیت مان باید ببینیم مناسب کدام گونه از کوه نوردی هستیم . وقتی بتنهایی صعود می کنیم ، تصمیم گیری بسیار آسان است . اما در قالب گروه ، سهم مان در تصمیم گیری با شمار اعضای گروه نسبت عکس دارد . البته ساختار گروه ، روابط حاکم بر آن و چگونگی هدایت گروه ، بر سهم هر عضو در روند تصمیم گیری تاثیر می گذارد . پس مباحث راهبری برای کسانی که به کوه نوردی به عنوان ورزشی گروهی می نگرند ارزش ویژه دارد ، گرچه بسیاری از مهارتهای راهبری در صعودهای تنها نیز به کار می آیند .

برگرفته از درسنامه سرپرستی و سازماندهی: استاد دکتر ابوالفضل جوادی