آثار دنیوی واخروی نیکی به پدر ومادر

به گزارش کردستان وب به نقل از وبلاگ ادبستان خدا:

جایگاه پدر و مادر بسیار والاست که انسان قادر به درک این عظمت نمی باشد. پدر و مادر واسطه آفرینش فرزند و مسؤول تربیت و پرورش او می باشند، بدین سبب در دین مقدس اسلام بالاترین تأکید در اطاعت و احترام به آنان شده است تا جایی که خداوند متعال در قرآن کریم نام آنان را در ردیف نام خود قرار داده و پس از دستور به شکرگزاری خود، بر لزوم قدردانی از آنان تأکید می نماید

بیشتر بخوانید

پاسخ ترور دانشمندان هسته‌ای را دادیم/ فقط خود صهیونیست‌ها می‌دانند

جانشین فرمانده کل سپاه با بیان اینکه حزب الله و سپاه در صحنه‌های تاریخی گذشته نشان دادند که هیچ عملی را بدون پاسخ و انتقام رها نمی‌کنند؛ تأکید کرد که برای تلافی و انتقام گیری از تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی به قنیطره، حتما کار خاصی انجام خواهد گرفت.

 سردار "حسین سلامی" روز شنبه در مصاحبه اختصاصی با برنامه "من طهران" شبکه خبری العالم گفت: بازگشایی جبهه جدید در کرانه باختری که بخش عمده ای از فلسطینِ عزیز ما است، حتما در دستور کار خواهد بود، و این امر بخشی از واقعیت جدیدی است به تدریج رخ عیان خواهد کرد.

سردار سلامی تأکید کرد: البته ما علاوه بر بازگشایی (جبهه) کرانه باختری، به عنوان یک تلافی اختصاصی از این ماجرا، حتما انتقامی خاص برای این موضوع در نظر خواهیم گرفت.

 

وی افزود: یعنی بازگشایی جبهه کرانه باختری، همچنان حمایت از گروه های جهادی فلسطین و لبنان، ایجاد ظرفیت‌ها و زیرساخت های جدید دفاعی برای مسلمانانی که در جوار مرزهای رژیم صهیونیستی و فلسطین اشغالی زندگی می کنند؛ این سیاست های گذشتۀ ما است و برای آینده هم تداوم خواهد یافت. اما ما اختصاصا برای تلافی و انتقام گیری از حادثه ای که در قنیطره و نزدیک جولان اتفاق افتاد، حتما کار خاصی انجام خواهیم داد.

نگاهی به کتاب مکیال المکارم که به سفارش حضرت بقیه الله نوشته شده است + دانلود کتاب به صورت پی دی اف

 

نگاهی به کتاب «مکیال المکارم»

مؤلف کتاب «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم (عج)» مرحوم آیت الله سید محمدتقی موسوی اصفهانی مشهور به فقیه احمدآبادی فرزند سید عبدالرزاق از علمای بزرگ اصفهان است. وی سال ١٣٠١ ق در اصفهان به دنیا آمد. مقدمات علوم اسلامی را نخست نزد پدر و پسر عمه‌اش سید میرزا اسدالله و سید محمود حسینی گلشادی اصفهانی آموخت. سطوح عالی را نیز از محضر سید ابوالقاسم دهکردی و شیخ عبدالکریم گزی و حاج آقا منیرالدین بروجردى، حاج میرزا بدیع درب امامی و آقا محمد کاشانی استفاده کرد و از بعضی از آنها اجازه اجتهاد و روایت دریافت کرد.

از مقدمه‌ای که مرحوم سید محمد تقی بر مکیال نوشته، چنین برمی‌آید که از شدت عشق و علاقه‌ای که به حضرت حجت (عج) داشته، شبی آن حضرت را در خواب می‌بیند. امام(ع) تألیف این کتاب را به وی توصیه و تأکید می‌فرماید و حتی نام آن را نیز «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم» تعیین می‌کند. سید از خواب بیدار می‌شود، ولی توفیقی برای تألیف آن برایش حاصل نمی‌شود. تا اینکه در سال ١٣٣٠ق عازم سفر حج شد. در این سفر بسیاری از حاجیان گرفتار مرض وبا شدند و از دنیا رفتند. سید محمد تقی با خدای خویش عهد بست اگر از این سفر سالم برگردد، کتابی را درباره حضرت ولی عصر(عج) به رشته تألیف درآورد. چون از سفر برگشت، به عهد خود وفا کرد و کتاب مکیال المکارم را که حاوی موضوعات مهم در شناخت امام زمان و وظایف شیعیان در قبال آن حضرت است، به رشته تحریر درآورد.

این کتاب نخستین بار سال ١٣۶٩ق در یک مجلد چاپ شد. این کتاب در اصل به زبان عربی نگارش شده 

است و اخیراً محقق محترم آقای سید مهدی حائری قزوینی آن را به فارسی ترجمه کرد. این کتاب ارزشمند

 دارای هشت بخش مهم است که درآن مؤلف ژرف‌اندیش با استناد به آیات و روایات متعدد، موضوعات بسیار 

اساسی و سرنوشت‌سازی را که اغلب جنبه کاربردی است و مورد ابتلای شیعیان و مسلمانان می‌باشد، 

مورد کاوش و دقت نظر و تأکید قرار داده است. این کتاب گران‌سنگ در نوع خود کم نظیر است و از ابتکار 

عمل و نوآوری مؤلف حکایت دارد و به همین سبب مورد استقبال رجال علمى، پژوهشگران و عموم مردم

قرار گرفته است.

لینک مستقیم:      http://cld.persiangig.com/dl/YRawE/BUwEXVLNe3/106-FA-Mekyalol-Makarem-koli.pdf

لینک کمکی:     

حجم:8.86 mb

صوم السکوت

فرزانگان قدیم بیشترین تأکیدی را که به شاگردان‌شان می‌کردند سکوت بود. البته من نمی‌خواهم به نظرات امثال تراپیستها (trappist) اشاره کنم و تا آن حد مبالغه نمایم. همانطور که می‌دانید در مکاتب غربی و شرقی فرقه‌هایی وجود دارد که طرفدار سکوت مادام‌العمر هستند به عنوان مثال شعار تراپیستها این است: سکوت مادام‌العمر برای آرامش روشن مادام‌العمر. به عنوان مثال تامس مرتن معنوی بزرگ امریکایی سده بیستم، یک تراپیست بود و از سن 19 سالگی تا سن 52 سالگی که در اثر تصادف از دنیا رفت هیچ سخنی نگفت؛ من نمی‌خواهم تا آن حد مبالغه کنم؛ ولی می‌خواهم این نکته را عرض کنم که منبع اضطراب ما تا حد زیادی در سخن گفتن ماست. امروزه اگر در مجلسی، شخصی مجال سخن به دیگران ندهد و تا شخصی جمله خود را تمام نکرده، پنج جمله بگوید و مهلت کلام ندهد، فکر می‌کنیم که آن شخص بسیار باسواد است، در صورتی که در سنت قدیم بر این نکته تأکید می‌شد که یک چنین انسانی احمق‌ترین فرد جلسه است. اینکه تا این حد تأکید می‌شد که هر چه عقل کمال می‌گیرد سخن نقصان می‌گیرد به همین دلیل است. شمس تبریزی نیز خطاب به مولانا می‌گفت: مولانای عزیز، سخن گفتن جان کندن است و سخن شنیدن جان پروردن. هنگامی که حرف می‌زنی جان می‌کنی؛ کمتر حرف بزن تا کمتر جان بکنی. انسانی که سخن را می‌شنود جانش را فربه می‌کند ولی هنگام سخن گفتن در حال لاغرتر شدن است و در واقع شنوندگان در حال فربه شدن هستند. این سکوت، سکوت در مقام سخن گفتن است. ما دو نوع سکوت دیگر هم داریم، سکوت ذهنی و سکوت روانی که موضوع بحث ما نیستند. بودا می‌گوید: افرادی هستند که سوار کالسکه‌های بدون سقف می‌شوند و در جاده‌های پر گرد و خاک تند می‌تازند. زمانیکه گرد راه بر آنها می‌نشیند، می‌گویند که چقدر در هوا گرد هست. بودا به آنها می‌گوید یا سرعت‌تان را کم کنید یا سقفی بزنید، آنگاه متوجه می‌شوید که گردی نیست و تعبیر سخن گفتن را همین می‌داند و می‌گوید وقتی سخن زیاد می‌شود آرامش کم می‌شود. استاد مصطفی ملکیان

تأملی در " زمستانی " بودن صعودها!

 

                                                                                                     عکس از : اینترنت 

واژه " زمستانی "، صفتی ست که برای صعودهایی که در فصل زمستان انجام می‌شود بکار می‌رود.اما برای من در " مقصود و مفهوم " استفاده از این صفت و یا "شاخصه‌های ارزش گذاری آن" ، ابهاماتی وجود دارد.  

آنچه که مسلم است - حداقل بصورت عرفی - این است که تأکید بر  " زمستانی بودن " فلان صعود لابد چیزی بر ارزشهای آن می افزاید که بر آن تأکید می شود. بعنوان مثال ما عبارت : " صعود تابستانی قله دماوند" را هیچوقت نشینده ایم و این قطعاً به مفهوم انجام نشدن صعود در تابستان نیست در عین حال چنانچه صعود آن در زمستان انجام شود صعود کنندگان بر استفاده از عبارت " زمستانی " تأکید عمدی دارند.  

رمز و راز  تأکید بر زمستانی بودن یک صعود در چیست؟

اصولاً چه صعودهایی " زمستانی " تلقی می شوند؟ 

آیا منظور از " زمستانی" بودن یک صعود، دقیقاً حد فاصل زمانی اول دی ماه تا آخر اسفند ماه است؟ 

آیا  " زمستانی " بودن یک صعود ، بر ارزش های فنی آن صعود می‌افزاید و یا بر آن تأکید دارد؟  

آیا بارش های حداکثری  زمستان، بیشینه برودتی هوا ، ضریب بالاتر رخدادهای غیر قابل پیش بینی ، شرایط امدادی دشوارتر و مواردی از این دست در زمره عواملی هستند که موجب ارزش گذاری فنی بالاترِ  صعودهای زمستانی می شوند؟ 

آیا اگر عوامل فوق بصورت تمام و کمال در یک صعودی که بر فرض در تاریخ 25  آذر برگزار شده است وجود داشته باشد، آن صعود فاقد ارزش های یک صعود زمستانی تلقی می‌شود؟ 

آیا - با این فرض که قاعدتاً اوج صعوبت صعودهای زمستانی بدلیل عواملی مانند حداکثر بارش برف و یا حداکثر برودت هوا در میانه بهمن ماه است - در چنین حالتی ارزش های فنی صعودی که در اوایل دی ماه برگزار می‌شود با صعود مشابه که در اواسط بهمن برگزار می شود یکسان است؟ 

نمونه سئوالات فوق ً در زمره مواردی هستند که گرچه جسته و گریخته در ذهن بنده وجود دارد با اینحال بصورت کاملاً شخصی بر این باور هستم  نمره تمام و کمال یک  " صعود زمستانی " تنها موقعی به آن تعلق می‌گیرد که با حداکثر شرایط زمستانی توأم باشد. در عین حال اذعان می کنم که نمی توان صعودی را که مثلاً در اوایل دی ماه انجام می شود ( با صعوبت های خاص زمستانی کمتر) زمستانی تلقی نکرد. نه ،  آنهم زمستانی ست منتها با نمره و ارزش فنی کمتر ! 

نمونه بارز چنین موردی برنامه اخیر در " صعود زمستانی دره یخار " است.  بله این صعود هم زمستانی ست ولی اجرای چنین صعودی در نیمه بهمن ماه که قاعدتاً بایستی مواجه با اوج بارش‌های برف  و اوج برودت هوا و  اوج سایر شرایط نامساعد دیگر باشد می توانست بلحاظ ارزش گذاری فنی بسیار متفاوت باشد با صعود فعلی که در دهه اول دی ماه (و با پیش فرضِ حداقل بارش و حداقل برودت هوا ) برگزار می‌شود. 

---

 پینوشت: 

- پیمایش و صعود درّه یخار حتی در تابستان هم برای خودش برنامه ای جدی، سنگین و با ارزش تلقی می‌شود! 

- برای تمامی اعضای عزیز تیم " صعود زمستانی درّه یخار " آرزوی موفقیت و سلامتی دارم.