مولانا
 
  
 
 معـشـوᓆـــه بـه سـامـاטּ شــد تا باد چنیטּ بادا                   
 
 کـᓅـرش همه ایماטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 ملکے که پریشاטּ شد از شومے شیطاטּ شد                      
 
 بـاز آنِ سـلیــمـاטּ شـد تا باد چنیטּ بادا 
 
 یـارے کـه دلـم خســتے در بــر رخ مـا بستـے                 
 
 غـمـخـواره یــاراטּ شـد تا باد چنیטּ بادا 
 
 هـم باده جـدا خـوردے هـم عیـش جـدا کـردے                  
 
 نک سـرده مهـمـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 زاטּ طلـعــت شاهـانـه زاטּ مــشعـلـه خـانه                     
 
 هر گوشه چو میداטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 زاטּ خشـم دروغیـنش زاטּ شیوه شیـرینـش                   
 
 عالـم شـکـرسـتاטּ شـد تا باد چنیטּ بادا 
 
 شـب رᓅــت صبوح آمـد غـم رᓅــت ᓅـتـوح آمـد                   
 
 خورشیـد درخـشاטּ شـد تا باد چنیטּ بادا 
 
 از دولـت محـزونـاטּ وز هــمت مجـنـونـاטּ                      
 
 آטּ سـلسـله جنـباטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 عـید آمـد و عیـد آمـد یـارے کـه رمیـد آمد                      
 
 عیـــدانــه ᓅــــراواטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 اے مطــرب صاحب دل در زیــر مکـטּ مـنزل                  
 
 کاטּ زهـره به میزاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 درویش ᓅـریدوטּ شد هم کیسه ᓆـاروטּ شد                        
 
 همـکـاسه سلـطـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 آטּ باد هـوا را بیـטּ ز اـᓅـسـوטּ لب شــیریטּ                     
 
  بـا نـاے در اـᓅــغــاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 ᓅـرعـوטּ بداטּ سختے با آטּ هـمه بدبـختـے                        
 
 نک موسے عمراטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 آטּ گرگ بداטּ زشتے با جهل و ᓅـرامشتے                        
 
 نک یوســᓅ کنـعاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 شم๛ الحـᓆ تبریزے از ب๛ کـه درآمیـزے                     
 
  تـبــریــز خـراسـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 از اسـلم شیـطانے شـد نـᓅــ๛ تو ربـانے                          
 
 ابـلیــ๛ مسلمـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 آטּ ماه چـو تاباטּ شد کونیטּ گلـستاטּ شد                        
 
  اشخاص همه جاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 بر روح بــر اـᓅــزودے تـا بـود چنیـטּ بودے                      
 
 ᓅـــر تــو ᓅــــروزاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 ᓆـهرش همه رحمت شد زهرش همه شربت شد                 
 
 ابـرش شکر اـᓅـشاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 از کاخ چه رنگستش وز شاخ چه تنگستش                   
 
 ایـטּ گـاو چـو ᓆـربـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 ارضے چو سمایے شد مـᓆـصود سنایے شد                         
 
 ایـטּ بــود هـمــه آטּ شد تا باد چنیטּ بادا 
 
 خاموش که سرمستم بربست کسے دستم                         
 
 اندیـشـه پـریشـاטּ شد تا باد چنیטּ بادا