گرامیداشت شب یلدا باحفظ حرمت رحلت پیامبر اکرم(ص)

گرامیداشت شب یلدا باحفظ حرمت رحلت پیامبر اکرم(ص)

شب یلدا یا شب چلّه بلندترین شب سال در نیم‌کره شمالی زمین است. این شب به زمان بین غروب آفتاب از سی ام آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می‌شود. شب چلّه یکی از جشن‌ های کهن ایرانی است و ایرانیان در سراسر ایران همه ساله آن را جشن میگیرند. خانواده‌ها در این شب طولانی دور هم جمع می شوند تا در کنار هم آن را کوتاه کنند و این شب را بهانه ای قرار می دهند تا به دیدن پدر و مادرها بروند، صله ی رحم کنند، ساعتی را شاد باشند و از حال یکدیگر با خبر شوند. بزرگتر‌ها برای جمع، شعر و داستان می‌خوانند و فال حافظ می‌گیرند. از آیین شب یلدا یا شب چله، خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه‌های گوناگون است که همه جنبه نمادین دارند و نشانه برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند.

در این نوشته قبل از هر چیزی فرا رسیدن رحلت جانسوز رسول اکرم(ص) را به تمام مسلمین به ویژه شما دوستان گرانقدر در گروه تسلیت عرض نموده و همچنین فرا رسیدن شــب یلــدا را گرامی میداریم.

از آنجا که گاهی مناسبت‌های دینی و ایرانی با هم تلاقی می‌کنند، البته اگر این تلاقی همسو باشد بر شکوه جشن و شادیمان می‌افزاید. خصوصا به خاطر اهمیتی که دین اسلام برای خانواده ها قائل است، تمام آئین ایرانی که در آن اعضای خانواده دور هم جمع می‌شوند به قوت خود باقی مانده است. اینکه ما به بهانه طولانی‌ترین شب سال به دیدن پدر و مادرها برویم، صله رحم کنیم، ساعتی را شاد باشیم، گفتگو کنیم، از حال هم با خبر شویم، بسیار خوب و شایسته است. اما بعضی مواقع تقارن مناسبت‌های ملی و مذهبی ما به گونه‌ای است که با هم یکسان نیستند. مانند امسال که شب یلدا و رحلت رسول اکرم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) با هم مقارن شده‌اند.

این روزها در مورد این تقارن بحث هایی در محافل مختلف صورت گرفته است حتی صحبت از این مسئله به میان آمده که برای از بین نرفتن حرمت رحلت پیامبر اکرم(ص) جشن شب یلدا دو شب بعد یعنی شب اول ماه ربیع الاول (شب چهارشنبه) البته با همان ویژگی های یلدایی برگزار کرد.

امسال آخرین شب پاییز و نخستین شب زمستان، با رحلت پیامبر اکرم(ص)، شهادت امام حسن مجتبی(ع) و همچنین در آستانه سالروز شهادت امام رضا(ع) متقارن شده و فرصت شب زنده‌داری و راز و نیاز با خداوند مهربانی‌هاست؛ شب اندیشیدن بر همنوعان و زمانی برای رفع کدورت‌ها و نزدیک شدن قلب‌هاست. یلدا، روایت هم‌دلی مردمانی‌ست که در شادی‌ها و غم‌ها همواره یاور دل‌های یکدیگرند.

امسال شب یلدا در ماه صفر، ماهی که ائمه اطهار در آن سختی های فراوانی را متحمل شده اند واقع شده است. شیعیان همواره حرمت خاصی برای این ماه قائل بوده اند لذا باید به احترام اهل بیت در این شب رعایت کنیم و اجازه ندهیم حرمت شکنی شود که این به دور از معرفت ما شیعیان است. این روزها بهترین فرصت است تا حال و هوای خانه مان به گونه ای باشد که عشق به اهل بیت و حفظ حرمت های این ماه نادیده گرفته نشود.

پیامبر اکرم(ص) اشرف مخلوقات و اشرف مبارزان با تاریکی پس از بیست و سه سال دعوت و مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب­های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش که همان روشن کردن راه بشریت و همچنین خاموشی روشن بخش شب های اهریمنی در بین بشریت بود، سرانجام در روز دوشنبه، بیست و هشتم ماه صفر یازدهم هجرت پس از چهارده روز بیماری و کسالت، رحلت فرمودند و در هجرۀ مسکونی خویش در جوار مسجدی که تأسیس کرده بود، به خاک سپرده شد.

یلدا برای ایرانیان باستان روشن بخش بلندترین شب اهریمنی بود و نبی اکرم روشن بخش راه بشریت. این دو از زمان ورود اسلام به ایران ادغام شده و همه مسلمانان ایران هم در شب یلدا شادمانه زندگی میکردند و هم در زمان رحلت نبی اکرم این چراغ روشنایی بخش بشریت به سوگواری می پرداختند.

این روند ادامه داشت و دارد ولی امسال، سال 1393 شاید اتفاقی از جنس امتحان در پیش روی ما ایرانیان قرار دارد. سالی که اینبار، دست تقدیر کمر به ادغام دو شب شیرین و تلخ در یک تاریخ مشخص نموده است ... بله؛ 30 آذر 1393 و 28 صفر که با هم مصادف شده اند هم شب جشن مبارزه با تاریکی است و هم شب سوگواری برای رحلت مبارز با تاریکی است.

اسلام دین رأفت، عطوفت و مهرورزی است و از نمادهای مهرورزی صله رحم و سرکشی از خویشاوندان است که امامان معصومین علیهم‌السلام همواره بر این مسئله تاکید و عواقب ترک آن را متذکر شده‌اند.

رسول اکرم صلى‏ الله ‏علیه ‏و ‏آله :

لَیسَ شَىْ‏ءٌ اُطیعَ اللّه‏ُ فیهِ اَعجَلَ ثَوابا مِن صِلَهِ الرَّحِمِ وَ لَیسَ شَىْ‏ءٌ اَعجَلَ عِقابا مِنَ البَغىِ وَ قَطیعَهِ الرَّحِمِ.

هیچ طاعتى نیست که پاداشش زودتر از صله ‏رحم برسد و مجازاتى سریع‏تر از مجازات ظلم و قطع ‏رحم نیست.

برگزاری آیین شب یلدا؛ فرصتی برای هم‌دلی و دورهم بودن است که با توجه به شام رحلت پیامبر و اعتقاد راسخ ایرانیان به ائمه و حرمت داری این ایام بسیار مناسب است این دورهمی با تفاوتی نسبت به سال های قبل، به گونه ای که شادی بخش نبوده و صرفا جنبه دید و بازدید داشته باشد برگزار شود. خدا کند که دل های مردم ایران به هم نزدیک تر شود و به همه ما توفیق دهد صله رحم کنیم و در رعایت حرمت بزرگترها همواره موفق باشیم.

برگرفته از: پرشین استار

شهید صمد امیدپور

شهید صمد امیدپور اول آذر ماه 1364 در خانواده‌ای مذهبی در روستای نقله بر شهرستان رودبار زیتون استان گیلان، دیده به جهان گشود و وی دوران ابتدایی خود را در روستای نقله‌بر و مقطع راهنمایی را در مدرسه شبانه‌روزی معدن سنگرود بخش عمارلو رودبارگذراند و تحصیلاتش را تا پایان سوم متوسطه در شهر رشت ادامه داد.

شهید امیدپور در دوران دانش‌آموزی به عضویت بسیج دانش‌آموزی در آمد و تحصیلات خود در مقطع پیش دانشگاهی را در شهر جیرنده بخش عمارلوی رودباربه اتمام رساند. شهید امیدپور همزمان به عضویت بسیج شهر منجیل درآمد و پس از مدتی عضو فعال بسیج شد و عاشق ولایت فقیه بود و همواره می‌گفت که باید پشتیبان ولایت فقیه باشیم.

شهید امیدپور در سال 1384 به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و پس از گذراندن دوره آموزش افسری در دانشگاه امام حسین(ع) عضو یگان ویژه صابرین شد. این شهید عاشق شهادت بود و همواره می گفت که من اگر لیاقت شهادت را داشته باشم بزرگ‌ترین هدیه الهی است.

در تاریخ سیزدهم شهریور 1390 در ارتفاعات جاسوسان منطقه سردشت و در درگیری مستقیم با گروهک تروریستی پژاک 13 تن از این دلاورمردان به نام های سردار شهید محمد جعفرخان(محل دفن قزوین)، شهید محمد محرابی پناه، (محل دفن آران و بیدگل کاشان)، شهید علی بریهی (محل دفن روستای میثم تمار شوش دانیال)، شهید مجتبی بابایی زاده (محل دفن اندیمشک)، شهید سید محمود موسوی (محل دفن بابل)، شهید مسلم احمدی پناه (محل دفن فرادنبه بروجن)، شهید حسین رضایی (محل دفن قروه کردستان)، شهید محمد منتظر قائم (محل دفن نکا)، شهید صمد امیدپور (محل دفن امامزاده هاشم،رشت)، شهید حسن حسین پور (محل دفن قزوین)، شهید یوسف فدایی نژاد (محل دفن سروان سنگر رشت)، شهید مصطفی صفری تبار (محل دفن بابل)، شهید محمد غفاری (محل دفن همدان) به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.

دلنشین نوا...

    بهای دوست داشتن در این روزگار فاسد بسی گران است.ومن تنها افتخارم به این است که دل سیاه و تاریکم را به خورشید پشت ابری بسته ام که ذره پروری اش بی نهایت است.

    دوستش دارم.تمام دار و ندارم از اوست.هر عصر جمعه به انتظارش می نشینم تا از جاده ای پرغبار قدم به ولایت اشک و خون گذارد.

    او دلیل است و برهان، مهربان تر از پدر، رحمت واسعه ایست برای دنیا.

    با اینکه هشت سال است به نگاه پر مهر خدا مهرش بر قلب شکسته ام نشسته اما هنوز نمی شناسمش.

    او غایبی حاضر است و تنهایی که از اعمال زشت اهل زمین اشک عشق و طلب بخشش نادانی های مارا می ریزد.

    او کسی است که همواره کمکم کرده و من کسی هستم که همواره با سر پیچی ام دل بزرگش را شکسته ام.با این که می دانم با اطاعتم دل شاد و با سر پیچی ام غمگین می شود اما باز هم...

    امروز سر قنوت نمازم کمی سکوت کردم.به صورت خدا نگریستم.توقع داشتم تمام حرف هایم را از چشمانم بخواند.که چرا زجر دوری؟که چرا بی پدری؟که چرا بی سروری؟که تا کی گوش به زنگ بودن برای شنیدن نوای دلنشین أَنا بَقیّةُا..ّ.؟

با تمام بدی هایم دوستم دارد.با تمام کج روی هایم دلسوز من است و با تمام سستی هایم عاشقانه رهبری ام می کند.گاهی اوقات که فکر می کنم می فهمم که تمام دعاهای ندبه ام و تمام اشک های شبانه ام که شاهدشان تنها خدا و بالشت زیر سرم بود،قطره ایست در برابر دل دریایی اش...

    و من هر روز با توبه بیدار می شوم.و هر شب با توبه سر به ناز بالشت خیال می نهم.اما این توبه های بی نتیجه تا کی؟

    و من، یک منتظرم...روز هایم را به امید آمدنش شب می کنم و شب هایم را به امید صبح وصال به پگاهان می رسانم.تا شاید این جمعه...

و تو ای پادشاه قلب های بی کس...

چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی...

چه بغض ها که در گلو رسوب شد نیامدی...

خلیل آتشین سخن،تبر به دوش بت شکن...

خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی...

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم نه!

برای عده ای مدید چه خوب شد نیامدی...

تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام...

دوباره صبح، ظهر، نه! غروب شد نیامدی...