سلام بر یادگارهای سال های عشق و حماسه،سلام بر لباس های خاکی آغشته به خون و ماسه. سلام و درود بر هویزه و شهیدان دانشجوی خفته بر خاک تفتیده آن. سلام بر آن رزم آوران حقیقت، که خون سپیده را در رگ های شب ریختند و جام سپید فلق را، با جام سرخ شفق درآمیختند. سلام بر کبوترهای سینه سرخ، پرستوهای خونین بال، و شقایق سیرتانی که در جبهه عشق، دعوت حق را لبیک گفتند.نام ها برای ما یادآور هویت هستند؛ هویتی که هر چه زیباتر و باشکوه تر باشد، نامی ماندگارتر است. دانشجو، نامی ماندگار با هویتی دیرین است که اگر با واژه مقدس شهادت عجین شود، ترکیب خوش دانشجوی شهید را می سازد؛ همو که در کوران پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی، درس و دانشگاه را رها کرد تا در دانشگاه جبهه ها، درس عشق و ایثار بیاموزد. او سلاحِ خود را هم عوض کرد؛ قلم را بر زمین نهاد تا اسلحه به دست گیرد و با دشمن متجاوز بعثی، به مبارزه برخیزد و در این راه، خون سرخ خویش را نثار نهال نوپای انقلاب کرد تا درختی ستبر شود و در تندباد حوادث نلرزد.