برای نوشتن نیاز هست که کاغذ و قلم برداری و کمی اراده کنی کمی هم اندیشیدن میخواهد داشتن این ابزارها در دنیای امروزی کاری آسان هست قلم برداشتن و دل کاغذ سیاه نمودن به راحتی کشیدن نقوشی هست که کودکان بی هیچ فکری و فقط با احساس کودکانه شان است، در نقشهای که بچه ها ترسیم میکنن به آسانی میشه هزران مفهوم را پیدا کنی خورشید بچه ها به معنای روشنی دلشونه چراغ خونه معنای وجود زندگی، در خونه دلشو میده دود دودکش خونه معناش گرمای وجود میرسونه و............خیلی خطوطی که هر کدوم واسشون یه رنگ از رنگای زندگی هست... همه اینها از احساس کودک بدون هیچ تفکری برمی خیزد. ولی ما بزرگترا چی کلی فکر پشت کارمون، پشت حرفمون، به قول بعضیام کلی فلسفه پشت یک یک کلماتشون هست ولی چه سود وقتی خطی از حرفاشون میخونی وقتی نقشی از کاراشون واست ترسیم میکنن چیزی جزء افکاری پوچ و هجمه ای از هذیان حرفی برای گفتن ندارن، و فقط تو رو به پوچی هدایت میکنن، و اون ته ته امیدی که ته دلت مونده خاموشش میکنن.