خانه ام پنجره ای رو به خدا دارد...

پنجره را دوست دارم! حس امید می دهد و رهایی. راهی برای تماشای آسمان. می توان آدم هایی که آن پایین راه می روند را زیر نظر گرفت و برای تک تکشان آرزوهای قشنگ زمزمه کرد، می توان ماشین ها را شمرد و بازی بچه ها را تماشا کرد. می شود دنبال بچه گربه ای گشت که صدایش همیشه عصرها از پشت پنجره می آید. فکر کنم خانه اش همین حوالی باشد! از طریق پنجره، حتی می توان آدم ها را شناخت. می توان فهمید کسی که در خانه ی دوم طبقه سوم آپارتمان روبه رو زندگی می کند روح لطیفی دارد چرا که پشت پنجره ی خانه اش پر از گلدان های زیباست... و همسایه کناری شان نوزاد زیر شش ماه دارد چون همیشه روی بند تراس شان پر از لباس های نیم وجبی ست و همسایه پایینی شان خیلی مذهبی ست که همیشه چادر گل ریز سورمه ای سر می کند و کیپ رویش را می گیرد و می آید از تراس چیزی بر میدارد و زود می رود... پنجره را دوست دارم، روزنه ایست از دنیای خاکی و خانه های کوچولو به آسمان پهناور شب، می توان شب ها ستاره ها را شمرد و با ماه هم زبانی کرد. اگر خانه ام پنجره نداشت لابد صدای زیارت آل یاسین جمعه عصرهای حرم شهدا به گوشم نمی رسید. حالا که هست خوشحالم که می توانم هر سحر با صدای اذانی که از پنجره سر می خورد داخل اتاق، چشم هایم را باز کنم و به خدا سلام دهم...