خاندان «بنو زهره» همواره در افتخارهاى بزرگ قریش و حوادث پر شکوه مکّه شریک بوده و برگ هاى زرینى از تاریخ مکّه به نام افتخار آفرین آن ها مزیّن شده است. عبد مناف، نیاى سوم پیامبر اسلام، مغیره نام داشت و «قمر البطحاء، ماه مکّه» (1) خوانده مىشد. او در قلب مردم موقعیتى ویژه داشت. شعار او پرهیزگارى، دعوت به تقوا، خوش رفتارى با مردم و صله رحم بود. میهمان دارى از حجّاج بیت الله الحرام با فرزندان عبد مناف بود. این منصب با شکوه تا زمان پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله به قوّت خود باقى بود. آمنه علیهاالسلام دختر وهب بن عبد مناف نه تنها زیبایى چهره بلکه ویژگی هایى چون پرهیزکارى، مردم دارى و ... را نیز از نیای خود به ارث برده بود. «بره» مادر حضرت آمنه، نیز از خاندان شریف و بزرگوار «بنىکلاب» بود. در نسب با وهب بن عبد مناف اشتراک دارد. مادر بره، ام حبیبه نیز از همین نسب است. از زیبا ترین جلوه «ارحام مطهّره» به شمار مىآید.
این بانوى بزرگوار در میان عرب با صفت «محتشمه» شناخته شده بود. در کتب لغت این واژه را این گونه تعریف کردهاند: احتشام از حشمت گرفته شده است و به معناى گرفته بودن و حیا داشتن است.(2)
جریان خواستگارى «فاطمه»، همسر عبدالمطلب، از آمنه علیهاالسلام و آن چه در این مجلس به وقوع پیوست، حیا و ادب این دختر برگزیده عرب را نشان مىدهد:
زمانى که همسر عبدالمطلب به منزل وهب بن عبد مناف آمد، آمنه علیهاالسلام در مقابل او ایستاد. خوش آمد گفت و مقدمش را گرامى داشت. وقتى فاطمه نیکی هاى او را دید، به مادرش گفت: « ... من پیشتر آمنه را دیده بودم، فکر نمىکردم چنین با حسن و کمال باشد ».(3)