بسم الله
گر کار کنی بسم الله
می بردت او خود راه
با این چنین یک برات
از کبر یابی هم نجات
یعنی رسته از غرور
در دل یابی خوش حضور
آن بی مکان ، بی زمان
از هیچ بساخت این جهان
محیط بوده بر مکان
علن داند هم نهان
هر چه خواهی یا کنی
نمی باشد زو خفی
تقدیر کرده جمله را
از وی ممکن کرده ها
علم و امر و هم مکنت
هرسه باشند خود دولت
با این همه نتوانی
بی امداد ربّانی
از کار خواهی گر فرجام
اوّل ز ربّ پس بر نام
اسمش همان سمت اوست
سویش رود هر که دوست
یافتی از او چون هستی
زینهار منمای بدمستی
چون ببری اسمش را
حرمت بدار رسمش را
شأنش بوده خلق و امر
عبدش بشو کرده صبر
چون مخلوقیم از علق
از یار گیریم پس رمق
نی گریزی از پیوند
از غربتیم ناخرسند
امّا این است مسأله
با کی شویم یکدله ؟
ولی باید آن گزید
غنی باشد هم حمید
یعنی خواهد خود چنان
مثلش شویم همچنان
وانکه خواهد ناچیزت
از اوست اولی پرهیزت
این را گفته است آن خدا
چون خود سازم من ترا
از من بری گر تو نام
شیرین کنم بر تو کام