بعضی ها؛ شبیه عطر بهارنارنجی هستند در کوچه پس کوچه های پیچ در پیچ دلت.نفس میکشی.آنقدر عمیق؛ که عطر بودنشان را تا آخرین ثانیه ی عمرت؛ در ریه هات ذخیره کنی...
بعضی ها؛ شبیه ماهی قرمز کوچکی هستند که افتاده اند در تنگ بلورین روزگارت؛ جانت را با جان و دل در هوایشان؛ تازه میکنی...
بعضی ها؛.... بعضی ها؛ آرامش مطلقند؛ لبخندشان...تلالو برق چشمانشان؛ صدای آرامشان...اصلِ کار، تپش قلبشان...انگار که یک دنیا آرامش را به رگ و ریشه ات تزریق میکند
و آنقدر عزیزند؛ آن قدر بکرند؛ که دلت نمی آید حتی یک انگشتت هم بخورد بهشان...

خـــــــــدایا...من پشیمانم

اللهی  من روز های خوب را پشت سر گذاشته ام ....

چند روزی است..از زمانی که یادم است. 

.آرامشی ندارم..شاید نه  حتما.. من خیلی خیلی... 

در گیر  تفکرات و کارهای غیر عقلانی خود شده ام.. 

زمان با ثانیه های خود سریعتر از آن زمان که خوب بودم  میگذرد.... 

من تنها دنبال آرامش ام...همین که با احساس بتوانم بر تفکراتم..و با عقل بر احساساتم تصمیم بگیرم.. 

آن گاه باز زمان خوشحالی من فرا می رسد.. 

من... دنبال...آرامش ام

آن یک نفر

یک شهر دور ، یک شهر شلوغ 

اما زیبا و پرخاطره  . . .

مردمی مهربان ولی نگران شاید در زمستان میان باران  برف و بوران    ردپای خاطرات را پیدا کنم.

هر چند آسمان این شهر تاریک و ابریست اما چشمانم از لابه لای ابرها می گذرد . . . 

قلبم حس قشنگ و آشنایی دارد . حسی که تپش قلبم را تندتر می کند.

نمیدانم نام این حس زیبا را چه بگذارم؟

هربهار دلم هوای این شهر آشنا را می کند. هرچند از اینجا دور است ولی به رویا نزدیک است.به قلبم نزدیک

است.

اولین بار که در اولین خیابان آن آرام قدم برداشتم فکرش را نمی کردم . . . 

فکرش را نمی کردم که هرسال رویای واقعی را ملاقات کنم.

اینجا همه آرامند ، ولی نگرانند . چهره ی بعضی از آنها غلت انداز ، ولی درونشان پر از مهربانی و آرامش است و 

چهره ی بعضی از آنها آرام ، ولی در درونشان بی قرارند. انگار منتظرند . . .

من خط دلهایشان را می خوانم.

اینجا همه چیز شلوغ و درهم برهم است . ولی گاهی آرامش و احساس در بعضی از شبهایش توسط یک نفر

برقرار می شود . . .

این همه را را به دنبال آن یک نفر هستم . می خواهم به من هم کمی آرامش هدیه کند . . .