عشق.
آدمی معمولی باش، آنقدر معمولی که
به هیچ کس نزدیک شوی
گشایش اینجاست،
انفجار اینجاست.
تنها وقتی که درمیان نیستی، آدمی فوق العاده هستی!
اما دربارة این فکر نکن
و آرزوی آن را نداشته باش،
اگر تمنا و آرزو مداخله کنند- متوجهشان باش و بهشان بخند.
اینها با آگاهی تو متوقف می شوند
و آن نیروی فراهم آمده را خنده مصرف می کند،
بعد از خنده است که آرامشی ژرف را تجربه می کنی.
آنگاه با رقص و نغمه،
حالت منفی ذهن به حالتی مثبت و سازنده استحاله می یابد.
تمنای کسی بودن و کسی شدن
به شدت منفی ست،
زیرا نفس، نفی و انکار وجود است.
نفس، اصل انکار است،
اگر انکار را نفی کنی، مثبت و سازنده می شوی.
نفس، سرچشمة همة حقارت هاست،
اما حقة آن ظریف است،
زیرا نفس وعده ی عزت و بزرگی می دهد،
اما در انتها فقط حقارت را نصیبت می کند.
از این حقیقت رمز گشایی کن و آن را به روشنی فهم کن.
کسی که بر حسب عزت و بزرگی می اندیشد،
همواره حقیر می ماند،
زیرا اینها دو روی یک سکه اند.
بذرهای عزت و بزرگی را که بپاشی،
محصول حقارت و درماندگی درو می کنی،
اشتیاق بزرگی و عزت را در دل پروراندن
در انتها به حقارت می کشاندت
و هرآنچه که دوزخی ست در این حقارت گرد آمده است.
با خاکساری و تواضع شروع کن،
بدین سان به خدا نزدیکتری.
درواقع تو همان الوهیتی ،
اما نفس شکافی ایجاد نمی کند
تا از آن به الوهیتی خود نگاه کنی.
به عکس،
نفس، بهشت های دروغین می آفریند
تا زمینه را برای دوزخ های تازه مهیا کند.
اگر به بهشت نفس داخل شوی، به دوزخ پا گذاشته ای!
از این امر آگاه باش و نیز از آنچه "خود" نامیده می شود
که آفریننده ی همة عذابهای روی زمین است.
نا خود باش، آنگاه همانی خواهی بود که هستی
و همیشه بوده ای
چیزی که موهبتی جاودانه است،
آزادی ست
وجودی کیهانی ست، برهمن است.
تات توان آسی
– آن توئی، محبوبم.