برنامه ریزی گردشگری در شهر و منطقه
امروزه هدف از برنامه ریزی گردشگری ، ضرورت ایجاد طرح ( خلق نقشه هایی از اعمال ذهن برای رسیدن به یک آینده قابل پیش بینی و به انجام رسیدن این اعمال ذهنی است ) و برنامه ریزی پایدار برای جلوگیری از اثرات مخرب فعالیت های گردشگری بر روی محیط ها و مناطق گردشگری ( شهرها ، روستاها و ... ) به دلیل تجاری کردن مناظر و چشم اندازهای طبیعی و جاذبه ها ی انسانی و ترس از گذشته و عدم فهم درست از برنامه ریزی از یک طرف می باشد و دیگر اینکه اگر چه فعالیت های گردشگری به اهداف و اثرات اقتصادی بهتر دستیابی پیدا کرده ، لذا آن اهداف باید برای رضایت مندی گردشگران و ارتقاء کیفی رفاه و زندگی جوامع محلی ( ساکنین ) و بشری بکار گرفته شود.گان ( Gunn ) در کتاب ( Tourism planning ) به منظور تبیین بیشتر برنامه ریزی گردشگری ، آن را در چهار گروه اصلی تقسیم کرده است .......... ادامه مطلب
شهروند| طی چندسال اخیر با پدیدهای مواجه هستیم بهعنوان رشد تولیدات محصول ایرانی البته نه در داخل کشور بلکه در خاک چین. این موضوع که بهدلیل هزینههای بالای تولید در ایران شکل گرفته نوعی خروج سرمایه ایرانی محسوب میشود. نگاهی گذرا به مشکلات صنایع کشور بیانگر این حقیقت است که هزینه تمام شده تولید در ایران بسیار بالاتر از کشورهای دیگر و حتی کشورهای همسطح است. رشد تورم به همراه نوسانات قیمت ارز از مواردی است که قیمت تمام شده را در ایران بالا برده است. این افزایش قیمت تمام شده باعث شده تا برخی از تولیدکنندگان داخلی برای ادامه فعالیت و حیات ناچار باشند تا تحت برند خودشان در چین تولید کنند. مسلم است که این نوع تولید باعث کاهش نرخ اشتغال و خروج سرمایه از کشور میشود اما ظاهرا برخی از تولیدکنندگان برای ادامه فعالیت چارهای جز این ندارند. «شهروند» برای بررسی این موضوع با «محسن بهرامی ارض اقدس» عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی و مشاور معاون اجرایی رئیسجمهوری گفتوگویی انجام داده که در ادامه میخوانید. طی چند سال اخیر رویهای در بخش تولید کشور شکل گرفته و آنهم تولید تحت برند ایرانی در کشور چین است. به نظر شما چرا این اتفاق رخ میدهد؟
این موضوع مدتهاست که جریان دارد و متاسفانه بسیاری از تولیدکنندگان داخلی به تولید در چین با برند ایرانی مبادرت میورزند. دلیل این موضوع این است که هزینههای تولید در کشور ما به اندازهای بالاست که میتوان گفت تولید در برخی موارد بهصرفه نیست. نرخ بالای تورم در ایران باعث شده تا هزینههای تولید نیز با افزایش همراه باشد اما در چین، نرخ تورم تک رقمی هزینههای تولید را کاملا پوشش داده و موجب شده تا قیمت تمام شده کالای تولیدی پایین بوده و تولید بهصرفه باشد.