سلام
مطلبی نوشته ام برای راه انداختن این جا، در مموری کارد موبایلم با نام "سوم دی" و به صورت فایل ورد ذخیره شده، باید کابل موبایلم را پیدا کنم، وصلش کنم به سیستم، فایل را باز کنم، متن را کپی کنم، متن را برگردانم و کنار همه ی این ها دوباره بخوانمش و دوباره حالم از بعضی سطرها به هم بخورد؛ در نتیجه با همین پست "پدرامم" را شروع می کنم؛ در این پست و پست های بعدی مهم ترین چیزی که می تواند درگیرت کند و ارزش درگیر شدنش را دارد، تکرار است و تکرار، تکرارهای مسخره، در سطر به سطر و واژه به واژه ی نوشته ها، می بینی که دارم از کار می افتم، دارم به اغما می روم، به مرور متوجهش می شوی. مثل چای دارچینی که تکرار می شود و طعمش دیگر مفت هم نمی ارزد، تنها همان جرعه های نخست است که گذشته ای با خودش دارد، اما بعدش فقط طعمی ست خوش! همین! بعدش سیگار می آید و روشن کردن تهویه و نشستن پشت کامپیوتر و محو شدن نقطه های نیکوتین در رشته هات.
برای "به" متن "سوم دی" را خواندم، حواسش نبود زیاد! "به" هر روز که می گذرد بُعد غریبش را توی وبلاگش بیشتر می کند.
فعلا...