دلالتمند کردن زمان و مکان در داستان (بخش سوم)

۳. توصیف مکان و زمان باید به پیشبرد پیرنگ، شخصیت‌سازی و القای درونمایه کمک کند، والا زائد خواهد بود. یکی از دامچاله‌های داستان‌نویسی، که نویسندگان غالباً در پردازش زمان و مکان گرفتار آن می‌شوند، اطناب یا زیاده‌گویی در توصیف این موضوع است که وقایع داستان در کجا و چه زمانی رخ می‌دهند. به طور معمول (اما البته نه در داستان‌هایی که نویسنده به دلایل سبک‌شناختی تعمداً می‌خواهد زمان و مکان را مبهم نگه دارد)، راوی می‌بایست اشاراتی به این دو عنصر بکند و (بخصوص اگر داستان به سبک رئالیستی نوشته شده باشد) توصیفی از آن‌ها به دست دهد.

برای مثال، اگر داستان در یک خیابان رخ می‌دهد، باید بگوییم این خیابان در کدام بخش از جغرافیای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگیِ شهر واقع شده است. این کار مستلزم توصیف شکل ظاهری ساختمان‌های آن خیابان (خانه‌های حیاط‌دارِ دو طبقه در منطقه‌ای سنتی که محل سکونت قشر متوسط است، یا برج‌های مسکونیِ مدرن در منطقه‌ای مرفه‌نشین) و همچنین نوع مغازه‌های واقع در آن است (بقالی‌های کوچک یا مراکز خرید چندطبقه) و لذا می‌طلبد که راوی جزئیات فراوانی را ذکر کند.

به همین ترتیب، اگر هنگام غروب را برای زمان داستان انتخاب کرده‌ایم، توصیف مشروح فعالیت‌هایی که به طور معمول در این زمان معیّن رخ می‌دهند (بازگشت اشخاص به خانه، حرکت کند اتومبیل‌ها در راه‌بندان ساعات اولیه‌ی شب) ضرورت پیدا می‌کند. اما این قبیل توصیف‌ها حتماً می‌بایست واجد جنبه‌ای «کارکردی» (به مفهومی که در بخش‌های قبلی توضیح دادیم) باشند. هر گونه توصیف یا شرح که ربطی به سایر عناصر داستان نداشته باشد، مصداق «حشو» یا امر زائد تلقی می‌شود و باید از داستان حذف‌شان کرد. برای مثال، قدم زدن آهسته‌ی اشخاص در پیاده‌رو یا حرکت کند اتومبیل‌ها در خیابان می‌تواند القاکننده‌ی جامعه‌ای ملال‌زده یا وضعیت فرهنگی ایستا باشد، اما اگر درونمایه‌ی داستان این نیست حتماً باید این قبیل توصیف‌ها از مردم و اتومبیل‌ها را از داستان حذف کنیم.

پرسشی که هر داستان‌نویس صناعت‌شناس موقع توصیف زمان و مکان وقایع داستان باید در ذهن خودش مطرح کند و پاسخ دهد این است که: «این توصیف چرا ضرورت دارد و بدون آن کدام عنصر دیگرِ داستان تضعیف می‌شود؟».

شارلی ابدو نشریه ای به نام شیطان

بسم الله الرحمن الرحیم

شارلی ابدو نشریه ای به نام شیطان

این روزها نام نشریه فرانسوی به نام شارلی ابدو(charlie hebdo) را از رسانه ها فراوان شنیده ایم در واقع شارلی ابدو هفته نامه ای چپ گراست که چهارشنبه ها درپایتخت فرانسه با هدف توهین به مقدسات ونقد بی پرده تاسیس شده است.این نشریه به خاطر همین اهانت ها بارها مورد انتقاد قرار گرفته است.

شارلی ابدو در سپتامبر2012 با چاپ وقیحانه تصویر نبی مکرم اسلام(ص) درحالی که بمبی بر سر داشت  نه تنها نفرت مسلمین را بر انگیخت بلکه اعتماد مردم نسبت به خود را به خاطر شناخت جهانیان از آخرین فرستاده الهی از دست داد.

البته بعید می دانم که دین مبین اسلام آزادی بیان را ممنوع دانسته باشد ولی توهین به اشخاص بدون وجود شرایط لازم امری بسیار مذموم است.

اظهرمن الشمس است وجود چنین نشریاتی نتیجه ای جز دور شدن ادیان را در پی نخواهد داشت درحالی که اگر به زندگی بزرگان نگاهی بیاندازیم به وضوح تلاش برای تقریب مذاهب را می بینیم.

در حال حاضر عده زیادی در تلاش اند که تمامی افراد بدون توجه به مذهب در برابر ظلم وبی عدالتی بایستند که البته با وجود نشریه هایی به سر دبیری شیطان این امر کمی مشکل به نظر میرسد.

قاعدتا تلاش برای تخریب هر شخص عکس العملی از سوی طرفداران وی در پی خواهد داشت همین امر سبب کشته وزخمی شدن بیش از 22 نفر در دفتر شارلی ابدو شد البته بنده عمل این اشخاص را تایید نمی کنم ولی شنیده ایم که (از ماست که بر ماست)

این روز های ابتدایی سال جدید میلادی هم متاسفانه با چاپ تصویر دیگری از پیامبر مهر و رحمت حضرت محمد(ص) خشم مسلمانان را از این نشریه که مروج تفرقه است دوچندان کرده است.

همه ما این داستان را شنیده ایم که: روزهای متمادی، وقتی که پیامبر، از مقابل خانه اش رد می شد، بر سر پیامبر، خاکستر می ریخت و روزی که یهودی بیمار شده و این عمل زشت را انجام نداده بود، پیامبر به عیادتش رفت و این کار، باعث اسلام آوردن مرد یهودی شد.... شارلی ابدو ننگ بر تو باد.

والسلام.

نواختن موسیقی و مغز

پژوهش های دانشگاه سنت اندرو نشان می دهد که نواختن موسیقی می تواند ذهن را روشن تر و ناتوانی های ذهنی را به تاخیر اندازد،محققان با سنجش پاسخ های عکسل العمل مغز اشخاص در هنگام نواختن حتی یک آلت موسیقی در سطح متوسط پی بردند که توانایی های فردی شخص نوازنده در تشخیص خطاها و تنظیم پاسخ گویی بهبود میابد،نوازندگان موسیقی نیز سریع تر از اشخاص دیگر می توانند در مقابل محرک ها واکنش نشان دهند،مدیر این تحقیقات دکتر اینس جنتش روانشناس در این مورد گفت که این نتایج تعجب آور نیست زیرا که نوازندگان آلات موسیقی به طور مدام باید از اجرای خود آگاه باشند و از لغزش های احتمالی جلوگیری کنند،این مطالعات نشان می دهد که فعالیت در امر موسیقی حتی در سطح متوسط نیز می تواند به کارکرد بهتر مغز کمک کند،این یافته ها دارای پیام مهمی به عنوان یک راه مبارزه با فرایند های منفی در پیری و همچنین بیماری های روحی مانند افسردگی و بیماری های مرتبط با عملکرد های ذهنی است.

موز

موز از نظر طب قدیم ایران معتدل است و خون را غلیظ می کند . موز انرژی زیادی دارد و چون نرم هست غذای خوبی برای کودکان و اشخاص مسن محسوب می شود.

1) بدلیل داشتن پتاسیم زیاد ضد سرطان بوده و غذای خوبی برای ماهیچه ها می باشد.

2) موز ملین بوده و همچنین و به عنوان درمان اسهال و اسهال خونی کاربرد دارد.

3) موز خونساز است بنابراین اشخاص لاغر و کم خون حتما باید موز بخورند.

4) موز تقویت کننده معده و نیروی جنسی است.

5) موز درمان زخم معده و روده می باشد.

6) گرد موز همچنین داروی خوبی برای پائین آوردن کلسترول است.

7) شیره گلهای موز درمان کننده اسهال خونی می باشد.

8) جوشانده موز اثر قطع خونریزی دارد.

9) ضماد برگ درخت موز برای درمان و سوختگی مفید است.

10) موز نفاخ است و زیادخوردن آن خصوصاً در سرد مزاجان تولید گاز معده می کند برای رفع این عارضه باید پس از موز کمی نمک خورد.

11) موز تاثیر خوبی در تامین رشد و تعادل سیستم اعصاب دارد.

12) برای درمان ضعف بدن موز را با عسل بخورید.

13) موز مدر است.

14) موز بعلت دارا بودن قند زیاد برای مبتلایان به مرض قند مضر است و نباید در خوردن آن افراط کنند .