نصایحی از کلیله و دمنه:

- به مصاحبت و دوستی دوستان و برادران مغرور مشو و بر دوستی ایشان بیش از حد علاقه پیدا نکن

هر کس سخن ناصحان را اگر چه با تندی و خشونت باشد به کار نبندد پایان کار او حسرت و پشیمانی است

- کیست که با زنان مجالست کند و مفتون نگردد. در پی هوی و هوس رود و هلاک نگردد.
حاجت خود نزد ادم پست برد و خوار و کوچک نشود و با شریر و فتنه گر در امیزد
و پشیمان نشود

- تهمت زدن خیر و منفعت برای کسی ندارد ولی عواقب ان  نصیب گوینده می شود

- دوستی میان اشرار و انسان های فاسد مانند ظرف سفالی است که زود بشکند و هرگز مرمت
نپذیرد اما دوستی انسان های خوب مانند ظرفی است که از طلای خالص است. دیر
بشکند و زود مرمت پذیرد.

 - نا بکارترین زنان اوست که با شوهر خود نسازد و بدترین فرزندان اوست که از پدر و مادر اطاعت نکند و باعث ناله و نفرین انان گردد.

- هیچ چیزبیش از همنشین در مردم تاثیر ندارد همنشین خوب مانند عطار است که اگر از
عطر خود به تو نبخشد بوی ان در تو اویزد و همنشین بد مانند کوره است که اگر
اتش ان تو را نسوزاند بوی ناخوش ان در تو اثر کند.ث ناله و نفرین انان گردد.

 حکمت (71 ) یسوی

جفا کش و سفر نما طالبا

در مسلک بی جفا نمی باشد خود وفا

تا نکشی خود جفا راحت نباشد ترا

تا نکشی خود جفا اشکت نگردد ضیا

چاکر شده همه را باری نما تو خدمت

بر غریبان با رحمت باری نما تو شفقت

چون عالمان بیایند باری نما تو عزّت

یک ذرّه در ناجنسان هرگز نباشد وفا

مهربانی بر غریب کار رسول می باشد

هر جا بیند یک غریب اشک دیده می پاشد

جسم و جانش بردوام بر غریبان می سوزد

چون دعای غریبان نمی باشد هیچ دعا

رسول رفته مدینه بگردیده غریبه

غریب شده سرانجام به قرب حق رسیده

دیدار خود را رحمان نصیب او نموده

اهل درد راستین را چون غریبی نیست دوا

چنانچه تو امّتی پیرو می باش نبی را

نامش اگر بیاید درود فرست تو او را

غریب شده از غریب معنا دریاب همانا

غریب می باش چون غریب باری نباشد گدا

هرجا دیدی غریبی رنجه مدارش زنهار

از سر خشم با غریب تندی مباد در گفتار

غریبان را همانا از ضعفا تو مشمار

همچون غریب در دنیا باری نباشد بلا

باری حکیم اتایم در شام افتاد به غربت

دوتا بشد قد او بسکه گریست به شدّت

عطا کناد ایمان را به بندگانش ایزد

قد غریب همانا هرگز نگردد دوتا

در ترکستان شد غریب بنده خدا ، خواجه احمد

به حقّ رسول از این رو بگردیده او امّت

نوش و خور و نعمتهاش اندوه بوده با محنت

حقّ تعالی نباشد از تن پرستان رضا