تاوان.../به قلم طاها شریعت

الحمد لله و سلام علی عباده الذین اصطفی

تاریخ معبری عبرت آموز است برای آنان که اهل بصیرت اند.همین کلام امیرالمومنین علی (علیه السلام) که می فرمایند:(( آن‏که عبرت‏هاى روزگار او را آشکار شود و از آن پند پذیرد و از کیفرها که پیش چشم او است، عبرت گیرد، تقوا او را نگاه دارد)) برای سالها فکر و اندیشه ما کفایت می کند.

 حتما  اوایل اردیبهشت نود را یادتان می آید روزهای سخت اما شیرین آزمون پیروان ولایت و  شروع یک عملیات روانی با هدف تخریب تنها مرد در میدان دفاع از ولایت با رمز  جریان انحرافی  و فرماندهی اتاق فکر خاندان هاشمی. و شاید به قول خودش همین هدایت بود که جریان انحرافی را یادگار هاشمی کرد و سرآغاز  توطئه ای بزرگ.

کلید واژه انحراف و مطلب های پی در پی سایت هاشمی در راستای مقایسه عملکرد احمدی نژاد و بنی صدر  برای تغذیه همفکرهای جریان مخالف دولت. و اما قسمت دردناک موضوع شنیدن همین زمزمه ها و مقایسات از درون اردوگاه خودی با محوریت همان نهاد خاص که با ابزار و رسانه و مطبوعات خود هر روز این واژه را در ذهن حزب اللهی ها تقویت میکرد و توان تشخیص مسائل اصلی از فرعی را نداشت. و امروز همان نهاد خاص که خون بسیاری از جوانان در راه آبیاری و رشد آن ریخته شده و قطعا مقدس است در کلام رئیس دولت یازدهم میشود نهادی فاسد و مفسد اقتصادی.فاسد چون سلاح و رسانه و روزنامه و بنگاه اقتصادی و پول را یکجا دارد و مفسد اقتصادی چون متهم به  فرار مالیاتی برای فعالیت های اقتصادیست.

تاوان بقیه خواص هم می شوند متوهم خواندن آنها، چون در مذاکرات ارزش ها و آرمان های انقلاب را به سانتریفیوژها گره می زنند.اما غافل که نمی فهمند سانتریفیوژ ها را اعتقاد به همین آرمانها و ارزشها و تفکر بسیجی در موقعی که همه دنیا  ایران را  تحریم کرده بود،ساخته و امروز دستمایه ای شده تا سر چرخیدن یا نچرخیدن آن مذاکره کنید.

هر چه امروز من و شما را می خوانند  و هر بلایی که سرمان می آورند ،بخواهیم یا نخواهیم تاوان آزمون روزهای پایانی و تاریخی دولت دهم است.

و چه زیباست مرور آخرین دیالوگ مختار در سریال مختارنامه که انگار برای همین روزها نوشته شده بود:

لا حَولَ ولا قُوّةَ إلاّ باللّه ؛ دنیا با همه ی عظمت و زیباییش روزی خواهد مرد. و خورشید و ستارگان با همه فروغشان تاریک خواهند شد. کوه ها با تمام بلندا و غرورشان فرو خواهند ریخت و آبی دریاها کدر شده، آبشان به جوشش در خواهد آمد و سبزی جنگلها به سرخی خواهد گرایید. چونان آهن گداخته در کوره ، در چونان هنگامه ای، آدمی مورچه ای را ماند که آب در خانه اش افتاده و او آسیمه سر در پی مأمنی می دود، می دود، می دود... و کجاست جنت المأوی؟ پلی را بین خود و بهشت خدایش مانع می بیند و این پل گاه پهن است و گاه باریک. گاه صاف است و گاه پیچاپیچ. گاه تیز و گاه لغزان. اعمال ما در این دنیا، کم و کیف ما آن را معین می کند. برای حکام جور چونان تار مو باریک است و لغزان و لغزان و لغزان.

آن روز تمام اعضاء و جوارح ما بر عدالت یا بی عدالتی ما شهادت خواهند داد و هیچ عملی ، هیچ عملی هولناک تر از بی عدالتی نیست. شما مدتی زمام امور خویش را به مختار ابوعبید ثقفی سپردید و خواستید در میانتان به عدالت حکومت کند تا آنجا که در توانم بود به طلب حقتان کوشیدم و با آفتهای عدالت خواهی جنگیدم ، من هرچه که بودم و هرچه که هستم خدایم بهتر می داند. بد خواهان کذابم می نامند و ستمکاران دنیا دوست و قدرت طلبم می خوانند. اویی که مبرّا از خطا و گناه است ولیّ و وصیّ خداست ، کتمان نمی کنم که در مسیر قیام گاه پایم لغزیده و گاه دست و زبانم خطا کرده است. گوشهایم گاه نشنیده اند ، چشمهایم گاه ندیده اند. از خدا می خواهم که مرا ببخشد و خدا ارحم الراحمین است ؛ امروز می خواهم به مصاف تزویر بروم که بدترین آفت دین است. تزویر با لباس دیانت و تقوی به میدان می آید. تزویر سکه ای است دورو، که بر یک رویش نام خدا و بر روی دیگرش نقش ابلیس است. عوام خدایش را می بینند و اهل معرفت ابلیسش. و چه خون دلها خورد علی از دست این جماعت سر به سجود آیه خوان و به ظاهر متدین.

«یا ایّها الّذین امَنوا امِنوا». به شما قول می دهم چنانچه با همان نیات روزهای نخستین قیام شمشیر بزنید پیروزید و بر دشمن مزور غلبه می کنید. در میان شما هستند کسانی که احیانا قصد تسلیم دارند. من بیعتم را از ایشان بر می دارم و اتمام حجت می کنم تزویر به شما امان می دهد تا مقاومتتان را بشکند. پس از غلبه شک نکنید گردنتان را خواهد شکست.

سفر عشق اربعین 93

بسم رب الحسین...

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست؟

 آری! دیوانگی عاقلانه انسان را به این وادی می کشاند. به راه پیمایی اربعین. راه پیمایی که نه،

بزرگترین اعلام عشق و ارادت تاریخ در بزرگترین همایش تاریخ!

بزرگترین اعتراض تاریخ، به بزرگترین ظلم تاریخ، در بزرگترین رزمایش تاریخ !

این شعر را بارها شنیده بودم که: دور حرم دویده ام صفا و مروه دیده ام، هیچ کجا برای من کرببلا نمی شود؛ اما در سفر اربعین آن را حس کردم با اینکه سفرهای دیگری هم به کربلا داشتم ( عرفه و عاشورا) اما اربعین چیز دیگری بود:

1-    حسین علیه السلام چه کرده و خدا در پاسخ کار خدایی اش، چه جوابی داده!!! که بعد هزار و اندی خون حسین هنوز می جوشد و داغش تازه است و عشق وصال به درگاهش پویا

2-    کار برای خدا چه ها که نمی کند!

3-    حس می کردی برای سفر عرفانی از «خلق به حق» راه میان بر باز کرده اند.

4-    یکی شدن دلها به سوی یک هدف و یک جهت و آن هم «امام معصوم» را لمس می کردی!

5-    گویا انسانیت غفلت شده و به روزمرگی سپرده شده، از نهایت وجود انسانها حرکت کرده، جریان یافته و ظهور پیدا کرده است.

6-    بیدار شدن فطرت انسانها و توجه خاص به ولی و امام خود و حرکت به سوی او، برای رشد و کمال، حس می شد چونان دانه ای که، در دل سرد زمین افتاده و با وجود آسفالت بودن روی زمین، آنقدر تلاش می کند تا روزنه ای بیابد و به سوی نور حرکت کرده و زمین را می شکافد

7-    مسیر مناسبی برای تفکر پیدا شده بود؛ گاهی حس «نوشتن» و «بی صدا فریاد زدن» در آن فضای معنوی خیلی سنگین بود. قلم کم می آورد ار بیان انچه چشم و دل به ان رسیده و قلب به حد انفجار می رسید که: خدایا اینجا چه خبر است؟؟؟

8-    در پیاده روی اربعین الهام گرفتم که درست است که از قطره کاری بر نمی آید اما قطرات هستند که سیلاب درست می کنند طوری که هر چه در مسیر است را ریشه کن کرده، با خود می برد. یک شیعه به تنهایی صدایش به جایی نمی رسد، اما وقتی جمع شدند سیل بنیان کن طاغوت شده زمینه احیای امر خدا را فراهم می کنند چونان کلام آن بزرگوار که فرمود: اگر همه مسلمانها یک سطل آب بریزند اسراییل را آب می برد!